لکنت متغیر است و تعدادی از موقعیت ها وجود دارند که هر فردی که این موقعیت ها را تجربه می کند روانی گفتارش در این موقعیت ها افزایش می یابد. بعضی مثالها مانند این موارد زیر است:
گفتار گروهی
گفتار سایه
گفتار نجوا گونه
هنگام خواندن آواز و آهنگ
هنگام صحبت با یک عروسک یا بچه های کوچک هنگامی که فرد دچار لکنت با خودش حرف می زند گفتار گروهی و گفتار سایه ممکن است بر اثر شنیدن صدای خود فرد یا صدای دیگران و یا با شنیدن سیگنال های گفتاری خودش به یک شکل دیگر و یا یک لهجه دیگر روانی را در فرد افزایش دهند.در گفتار نجوا گونه موقعیت تارهای صوتی ثابت باقی می مانند و بنابرین به تلاش زیادی برای تغییر از صداهای صامت به صداهای مصوت نیاز ندارد .کانتر ۲۰۰۱ بیان کرد که افزایش روانی گفتار وقتی با کودکان کوچکتر با عروسک ها و یا با خود صحبت می کند می تواند ناشی از این حقیقت باشد که لکنت با گفتار دوسویه همراه است.
بنابر این وقتی گفتار یک سویه باشد بسیار روان است و همچنین ما با کودکان و یا عروسک ها به شیوه متفاوتی صحبت می کنیم .
یعنی از زبان کمتر پیچیده و الگوهای آهنگین متغیر استفاده می کنیم. پس احتمال بیشتری دارد که روانی گفتار نوسان کند .
سخنرانی برای هزار نفر با وجود اینکه ممکن است یک سویه باشد و ارائه برای گروه زیادی از افراد معمولا ترس زیادی به همراه دارد و این موقعیتی است که بیشتر افراد معتقدند که بیشتر لکنت می کنند.در مورد دیگر مشابه جواب دادن تلفن است و بیشتر از موقعیت واقعی از تلفن ترس دارند. در زمان تماس تلفنی محدودیت زمانی و فشار زمانی بیشتری وجود دارد. همچنین در هنگام آواز خواندن یکی از مواردی که روانی گفتار را افزایش می دهد
هنگام صحبت با یک عروسک یا بچه های کوچک، فرد ممکن است از زبان ساده‌تر و الگوهای آهنگین استفاده کند و این باعث می شود که گفتارش روان‌تر شود. اما در مقابل، در موقعیت‌هایی مانند گفتار گروهی و گفتار سایه، فرد ممکن است با شنیدن صدای خود یا دیگران یا با شنیدن سیگنال‌های گفتاری خود به شکلی دیگر و یا با لهجه‌ای دیگر روانی گفتارش را افزایش دهد. در نهایت، در مورد سخنرانی برای هزار نفر، این موقعیت با ترس و استرس زیادی همراه است که ممکن است باعث افزایش لکنت در گفتار شخص شود.
