وقتی لکنت شروع می شود، ممکن است در عرض چند ماه از بین برود یا به تدریج بدتر شود. هنگامی که بدتر می شود، واکنش های یادگیری شده ممکن است عامل مهمی در شدت آن باشد. همکلاسی های مدرسه یا بزرگسالان بی تفکر ممکن است باعث شود کودک به خودآگاهی شدید درباره لکنت خود برسد. کودک به سرعت یاد خواهد گرفت که با فشار زیاد، می تواند روی یک کلمه که گیر کرده است، جلو برود. او ممکن است متوجه شود که با یک چشمک یا یک “اوم” سریع قبل از تلاش برای گفتن یک کلمه سخت، لکنت را به طور موقت قطع کند. تا زمانی که یک کودک نوجوان شود، واکنش های یادگیری بسیاری از علائم را تحت تأثیر قرار می دهد. او یاد خواهد گرفت که لکنت را پیش بینی کند و ممکن است زمانی که صحبت می کند، در وحشت به دور بزند و سعی کند از آن فرار کند یا آن را اجتناب کند. تا زمان بلوغ، ترس از لکنت و تمایل به اجتناب از آن می تواند به زندگی او نفوذ کند. یک بزرگسال که لکنت دارد، اغلب با محدود کردن کار، دوستان و سرگرمی های خود به شرایط و افرادی که تقاضای کمی از گفتارش دارند، با آن مقابله می کند. شکل زیر یک نمای کلی از عوامل مؤثر در تکامل لکنت ارائه می دهد.
– مرحله اول ایجاد حرکات ثانویه در لکنت: شروع لکنت در عرض چند ماه و افزایش تدریجی شدت آن
– مرحله دوم: واکنش های یادگیری شده در مدرسه و تماس با بزرگسالان بی تفکر که می تواند به خودآگاهی شدید درباره لکنت منجر شود
– مرحله سوم: یادگیری فشار زیاد برای جلو بردن کلماتی که گیر کرده اند
– مرحله چهارم: یادگیری روش های موقت برای قطع لکنت مانند چشمک زدن یا استفاده از کلمات ساده تر
– مرحله پنجم: تحت تأثیر قرار گرفتن علائم واکنش های یادگیری در دوران نوجوانی و یادگیری پیش بینی لکنت و تلاش برای اجتناب از آن
– مرحله ششم: ترس از لکنت و تمایل به محدود کردن کارها، دوستان و سرگرمی ها به شرایط و افرادی که تقاضای کمی از گفتار دارند.
مشکلات مرتبط :
1. مشکل گفتاری
2. لکنت
3. ناپیوستگی در گفتار
4. ناقص بودن گفتار
5. مشکل در تلفظ کلمات
6. دارا بودن تکرارهای غیرمعمول در گفتار
7. عدم قابلیت بیان صحیح کلمات
8. مشکل در جریان صحیح گفتار
9. عدم توانایی در کنترل جریان گفتار
10. ناصحیح بودن آواها و صداها در گفتار
11. مشکل در تنظیم تنفس برای گفتار
12. مشکل در تنظیم حرکات دهان و زبان برای گفتار
13. مشکل در تنظیم لب‌ها برای گفتار
14. مشکل در تنظیم مکانیسم‌های گفتاری
15. مشکل در تنظیم عضلات گفتاری
16. مشکل در تنظیم حرکات صدازدایی
17. مشکل در تنظیم حرکات صدایی
18. مشکل در تنظیم حرکات تنفسی
19. مشکل در تنظیم حرکات مکانیکی گفتار
The stages of creating secondary movements in stuttering can vary from person to person, but generally, they can be categorized as follows:
1. Initial disfluencies: This stage involves the initial signs of stuttering, such as repetitions of sounds, syllables, or words. These disfluencies may be accompanied by tension or struggle in speech production.
2. Escape behaviors: As the person becomes aware of their disfluencies, they may develop escape behaviors to help them get through moments of stuttering. These behaviors can include eye blinks, head nods, or facial grimaces. These behaviors are often performed in an attempt to release tension or to signal to others that they are having difficulty speaking.
3. Avoidance behaviors: In this stage, individuals start to anticipate and avoid situations or words that they believe will cause stuttering. They may substitute words or actively avoid speaking in certain situations. Avoidance behaviors can limit communication and may lead to social isolation or anxiety.
4. Secondary movements: Over time, individuals may develop secondary movements or physical behaviors that are associated with their stuttering. These movements are involuntary and are often performed in conjunction with disfluencies. Common secondary movements include facial grimaces, head jerks, or hand gestures. These movements are believed to be compensatory strategies that individuals develop to try to overcome their stuttering.
5. Learned behaviors: As secondary movements become more ingrained, they can become learned behaviors. Individuals may engage in these movements automatically, even when they are not experiencing disfluencies. These learned behaviors can become habitual and difficult to break.
It is important to note that not all individuals who stutter will progress through all of these stages, and the severity and duration of each stage can vary. Additionally, the development of secondary movements can be influenced by factors such as individual temperament, environmental factors, and the person’s experience with stuttering.
مراحل ایجاد حرکات ثانویه در لکنت از فردی به فرد دیگر متفاوت است، اما به طور کلی می توان آنها را به صورت زیر دسته بندی کرد:
1. ناهماهنگی های اولیه: این مرحله شامل علائم اولیه لکنت مانند تکرار صداها، هجاها یا کلمات است. این ناهماهنگی ها ممکن است با تنش یا کشمکش در تولید گفتار همراه باشد.
2. رفتارهای فرار: وقتی فرد از ناهماهنگی های خود آگاه می شود، ممکن است رفتارهای فراری را ایجاد کند تا به او کمک کند لحظات لکنت را پشت سر بگذارد. این رفتارها می تواند شامل پلک زدن، تکان دادن سر، یا گریم های صورت باشد. این رفتارها اغلب در تلاشی برای رهایی از تنش یا نشان دادن اینکه دیگران در صحبت کردن مشکل دارند انجام می شود.
3. رفتارهای اجتنابی: در این مرحله افراد شروع به پیش بینی و اجتناب از موقعیت ها یا کلماتی می کنند که معتقدند باعث لکنت می شود. آنها ممکن است کلمات را جایگزین کنند یا فعالانه از صحبت کردن در شرایط خاص اجتناب کنند. رفتارهای اجتنابی می تواند ارتباط را محدود کند و ممکن است منجر به انزوای اجتماعی یا اضطراب شود.
4. حرکات ثانویه: با گذشت زمان، افراد ممکن است به حرکات ثانویه یا رفتارهای فیزیکی که با لکنت آنها مرتبط است دچار شوند. این حرکات غیر ارادی هستند و اغلب همراه با ناهماهنگی انجام می شوند. حرکات ثانویه متداول شامل گریمس صورت، تکان دادن سر، یا حرکات دست است. اعتقاد بر این است که این حرکات استراتژی های جبرانی هستند که افراد برای غلبه بر لکنت خود ایجاد می کنند.
5. رفتارهای آموخته شده: با ریشه دار شدن حرکات ثانویه، می توانند به رفتارهای آموخته شده تبدیل شوند. افراد ممکن است به طور خودکار در این حرکات شرکت کنند، حتی زمانی که دچار ناهماهنگی نباشند. این رفتارهای آموخته شده ممکن است تبدیل به عادت شوند و شکستن آنها دشوار باشد.
توجه به این نکته ضروری است که همه افرادی که لکنت دارند در تمام این مراحل پیشرفت نمی کنند و شدت و مدت هر مرحله می تواند متفاوت باشد. علاوه بر این، رشد حرکات ثانویه می تواند تحت تأثیر عواملی مانند خلق و خوی فردی، عوامل محیطی و تجربه فرد با لکنت باشد.
